İSMAİL ARSLAN

İnsan çaresiz olduğunda ne yapmalı? Yoksa cidden bireysel bağlamda çaresizlik var mıdır? Bana sorarsanız bireysel bağlamda çok ekstra olaylar haricinde bir çaresizlik yoktur. Sadece insanın acziyetini bağladığı bir sığınaktır çaresizlik. Evet acziyetini bağladığı sığınak yani sadece bir bahanedir. Acz kelimesini ne zaman görsem aklıma Cahit Zarifoğlu'nun şu mısraları düşer: "Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harfleri acz tutuyor Bağışlamanı dilerim." Evet aciz olduğumuz doğrudur. Bir şeyleri yapamaya biliriz. Çünkü insan her alana yetişecek düzeyde bir varlık değildir. İnsanın sınırları vardır, tabii sınırları vardır. Fıtratından gelen sınırları vardır, sabrının sınırı vardır, azminin sınırı vardır, sevgisinin sınırı vardır. Düşündükçe bir çok duygumuzun ve yeteneğimizin sınırı olduğunu fark ederiz. Önemli olan bu farkındalığa ulaşmaktır. Şimdi şu satırlarda kendimle çeliştiğimi düşünebilirsiniz. Acz ile çaresizlik aynı anlamdadır deyişleriniz kulaklarımda. Fakat...

Daha önce eğitim hayatımı anlatmıştım. İslam öncesi Türk tarihi çalışacak bir kişioğlu için çok uygun bir eğitim hayatı geçirdiğim doğrudur. Göç kavramını yaşayarak öğrendim.  Anılar üzerinde hafızam çok kötüdür. Çocukluğuma dair neredeyse hiç bir şey hatırlamıyorum desem yeridir. Sadece ailemin anlattıklarıyla biliyorum.  Dün ne yaptığını doğru dürüst hatırla(ya)mayan biri olduğum doğrudur.  Ailemin anlattıkları ile başlayıp yetiştiğim çevreyi betimlemeye çalışayım.  Öncelikle ilkokul terk anne ve babanın çocuğu olarak yaşama başladım. Konuşma ve yürümeye geç başlamışım. Galiba Freud'un tezini doğrulayan bir hayat yaşıyorum. Bir gelişim adımını geçemeyince diğerini de yapamı yorsunuz. Bu aksaklık gelişimim açısından etkisini gösterdiği şu günlerde daha iyi anlıyorum. Fakat yürümeye ve konuşmaya başladıktan sonra tahmin ettiğiniz gibi rahat durmazmışım. Ev yakma girişiminden çocuk bezlerini sokaklara fırlatmaya kadar her şeyi yapmışım. Biraz daha büyüyünce iş...